Opcje wyszukiwania (Strona 2 z 2)

Nie będę mnożył bytów ponad konieczność, ograniczę się do komentarza;)

Drogi Szahinie, zacznę od Twego "po drugie".
Piszesz, że należy rozdzielić sposoby odbierania życia przez państwo. Ja twierdzę, że niezależnie od tego, czy mówimy o ferowanej sądownie karze śmierci, czy też o akcie będącym "bieżącą obroną" - zawsze mamy do czynienia z ustanowioną prawnie sankcją, która spotyka sprawcę danego czynu. Starasz się pisać językiem prawniczym, a jak wiadomo, prawny opis rzeczywistości jest daleki od ideału..

Piszesz, że pomieszałem pojęcia prawne - ale ja nie pisałem rozprawki z tej dziedziny wiedzy. Równie dobrze mogę napisać, że mieszasz pojęcia filozoficzne - i z tego też nic nie wynika. Opisuję stan zastany posługując się logiką, a logicznie rzecz biorąc kiedy państwo za czyn lub usiłowanie czynu zezwala na odebranie życia, to państwo karze śmiercią. Idąc dalej - wymierza karę śmierci, czy nazwiesz ją tak czy inaczej w prawniczym żargonie...  Faktem jest odebranie życia, czy to sprawcy już dokonanej zbrodni, czy zagrożenia zbrodnią. Nie odpowiadasz też tutaj na pytanie o podkreślony przeze mnie paradoks - jak logicznie obronić prawny porządek, w którym za usiłowanie popełnienia zbrodni (to Twoje "stworzenie zagrożenia zbrodnią") karze się znacznie surowiej, niż za zbrodnię już popełnioną?

Chrześcijaństwo a kara śmierci - podajesz przykłady, które dowodzą podziwu godnej znajomości Biblii, ale zapominasz o podstawowej kwestii. Chrystus w przeciwieństwie do nas nie był otoczony zdeklarowanymi chrześcijanami, ale wyznającymi starotestamentowe "oko za oko, ząb za ząb" Żydami i poganami. Nie sądzisz, że od chrześcijan, i to tak wysoko cywilizowanych, należałoby wymagać nieco więcej, niż od rzymskich legionistów? Mimo wszystko Jezus nie był też samobójcą, i raczej tak należy odczytywać brak nawoływania do dezercji legionistów. Jak słusznie zauważyłeś - starał się wpoić im poszanowanie dobra, czyli realizować swoją misję w takiej mierze, jak było możliwe w zastanych warunkach.
Przypomnij sobie sytuację podczas pojmania Jezusa, kiedy jeden z uczniów sięga po miecz, by bronić swego nauczyciela. Jezus nakazuje broń schować, pouczając, że "wszyscy, którzy miecz biorą, mieczem poginą" (z przekładu Wujka). I to by było na tyle, jeśli chodzi o chrześcijaństwo i prawo do zadawania śmierci w imię obrony kogokolwiek.

Nie wiem do końca, dlaczego przytaczasz katolicyzm, kiedy ja pisałem wyraźnie o chrześcijaństwie? Każdy, kto chociaż pobieżnie zajmuje się religioznawstwem wie przecież, że tych dwóch wyznań nie można utożsamiać. Nauka Kościoła Katolickiego oczywiście dopuszcza karę śmierci, jak i wiele innych narzędzi utrzymywania władzy i gromadzenia dóbr (obok np. celibatu). To przykłady, jedne z setek, tego, co z nauki Chrystusa katolicyzm przekreślił, by zdobyć i umocnić swoją pozycję. I w żadnym razie dowód na moralność odbierania życia komukolwiek i w jakichkolwiek okolicznościach.

Piszesz też, że procesy polityczne, religijne i gospodarcze nie mogą być karane śmiercią, ponieważ to "nie kwalifikuje się jako usprawiedliwiona obrona konieczna obywateli przez państwo". Czyli - gdybym po puczu monachijskim skazał na śmierć Hitlera, to byś mnie potępił? Wtedy to był proces polityczny, gdyby Hitler zawisł, prawdopodobnie miliony jego współobywateli nie zginęłoby... Nic nie jest takie proste i oczywiste.

Co do Twojego "po pierwsze" - to, co ja akceptuję nie jest zbyt istotne. Za to chętnie obserwuję, jak zdeklarowani niby chrześcijanie mierzą się ze swoimi obnażonymi antychrześcijańskimi poglądami:)

I słówko do Allana - zamiast podpisywać się wszystkimi "kopytkami" pod cudzymi słowami mógłbyś w wolnej chwili odpisać na mój, skierowany do Ciebie, komentarz pod moim tekstem

TWiNN SCiENCE: Na koniec bardzo istotna kwestia. Drogi Saturnie V, co mówi Ci nazwisko von Braun?
Saturn V: Chyba zakończymy na tym wywiad...
TS: Chwileczkę! Nasi czytelnicy mają prawo wiedzieć, kto był Twoim ojcem!
S5: Nie odpowiadam za to!
TS: Ale odpowiadają za to ci, którzy Cię wykorzystywali! Czy nie jest prawdą, że Werner von Braun, twórca amerykańskiego programu rakietowego, był faszystą? Czy nie należał do SS? Czy pod jego kierownictwem nie zginęły setki, albo i tysiące więźniów pracujących w fabrykach pocisków V1 i rakiet V2?
S5: Nie było mnie wtedy na świecie, nie możecie wymagać...
TS: Czy nie jest zatem prawdą stwierdzenie, że Amerykanie przymknęli oko na zbrodnie części nazistów by móc korzystać z osiągnięć technologicznych III Rzeszy?
S5: Ech... Chyba można tak powiedzieć...
TS: Więc amerykańska misja księżycowa poza tlenem i wodorem za paliwo miała krew ofiar hitleryzmu. Czy na pewno chcemy bić brawo? Tym pytaniem kończymy dzisiejszą dyskusję, dziękuję za uwagę.

pepe, całkiem sporo. Na tyle dużo, żeby wiedzieć, że 80 - 90% stwierdzeń o ADHD jest tylko ucieczką rodziców przed odpowiedzialnością za zachowanie swoich dzieciaków. Dzieciaków, których nie potrafią wychować, albo nie mają na to czasu, bo jest tyle "ważniejszych" spraw.
Jakoś setki pokoleń naszego gatunku funkcjonowało całkiem nieźle, korzystając ze starego, sprawdzonego klapsa. Sam nie mam do nikogo pretensji, że czasem dostałem w skórę - niestety, żeby stać się odpowiedzialnym trzeba być świadomym możliwych, dolegliwych konsekwencji własnych czynów. Dzisiejsza dzieciarnia, wychowywana bezstresowo i w kulcie świętego ADHD, nie jest. I potem w życiu ma wiele bardzo nieprzyjemnych niespodzianek. Wiedzę to na co dzień, gdyż na co dzień pracuję z młodzieżą.

Drogi (droga?) Brysiu, na wszelki wypadek sprawdziłem wszystko jeszcze trzy razy. Istotnie chodziło o Żydów.
Biję się w piersi, tekst pisałem dość szybko, to była impulsywna reakcja na to, co przeczytałem. Oba czołowe dzienniki Podkarpacia różnią się w tak niewielkim stopniu (przynajmniej w moim ograniczonym odbiorze), że popełniłem taki lapsus...
Ale cóż - mi pozostaje zakłopotanie, ale także pocieszające stwierdzenie, że to, co jest istotą mojej wypowiedzi - czyli oburzenie faktem publikowania tego typu farmazonów w znaczącym dzienniku - wolne było od błędów
Solennie obiecuję zarówno Czytelnikom, jak i Naczelnej, większą troskę, aby to, co przydarzyło mi się tutaj po raz pierwszy, nie miało nigdy więcej miejsca...

No i dziękuję raz jeszcze za czujność odbiorców, dobrze mieć kogoś, kto wyłapie błędy i postawi do pionu - dziękuję serdecznie!

A dziękuję.

Małe sprostowanie - jak zauważyli czujni czytelnicy: tzw. ewangelia Judasza została opublikowana kilka lat temu (2006), natomiast odkryta nieco dawniej (1978). Oparłem się pierwotnie na nie do końca zweryfikowanym źródle. Chociaż ten błąd nie ma znaczenia dla wymowy artykułu prostuję, by nie dezinformować odbiorców.

Byłbym wdzięczny za wskazanie, w którym miejscu w tekście widać ten "ciemnogród"? Bo mam wrażenie, że "postępowemu" komentatorowi Xsize z braku argumentów pozostały epitety...

Dla chcących poznać bliżej świat Kwakiutlów i antropologiczny aparat poznawczy bibliografia, o której zapomniałem przy samym tekście (z tych materiałów sam korzystałem):
"Indianie Ameryki Północnej" I.S. Cyrus, Kraków, 1997
"Indianie Ameryki Północnej od początków po wiek XIX", J. Gąssowski, Warszawa, 1996
"Mały słownik antropologiczny", T. Bielicki (red.), Warszawa 1976
"The North American Indian", E.S. Curtis, Boston, ca 1920
"Wzory kultury", R. Benedict, Warszawa 1996
"Inne kraje, inne ludy", P. Burchard, Warszawa 1967
"Ludy zbieracko-łowieckie", K. Moszyński, Kraków 1951
"Drogi masek", C. Levi-Strauss, Łódż 1985
"Inicjacja, obrzędy, stowarzyszenia tajemne", M Eliade, Kraków 1997
"Złota gałąź". J.G. Frazer, Warszawa 1962
"First peoples in Canada". A.D. McMillan, E. Yellowhorn, Vancouver (brak daty wydania)

Sceptyku, przeczytałem. Nie zgodzę się - podany przez Ciebie tekst nie jest konieczny dla właściwego zrozumienia powyższej recenzji.
Czytelnik - nie twierdzę, że opisywana książka jest jedyną czy pierwszą w tym temacie. Natomiast mnie na religii o błędach i reinterpretacjach Pism Świętych nie uczono. Moich znajomych też nie, więc gratuluję wyjątkowo otwartego katechety. A ci przeciętni ludzie, na których niewiedzy wg Twych słów żerują oszuści, to z reguły Katolicy, którzy nie interesują się swoją religią, więc sami są sobie winni...
Darek - nie zgodzę się z Twoją tezą. To, co piszesz o XX wieku dotyczy zewnętrznej wobec Biblii interpretacji jej treści. Przeinaczanie z wieków poprzednich, polegające nie na kreatywnej INTERPRETACJI treści, ale na ZMIANIE samej treści, jest znacznie dalej idącym aktem destrukcji pierwotnego brzmienia Pism jak i kondycji wiary chrześcijan. A gdyby w Kościele nie było swoistej demokracji, chociaż bardziej w rozumieniu rzymskim ("vox populi - vox Dei"), to nie mielibyśmy dzisiaj chociażby tzw. świętych obrazów, a dogmatem nie stałoby się ani niepokalane poczęcie, ani wniebowzięcie Maryi.
Omp - wybacz, ale mój tekścik to recenzja książki, a te z założenia opowiadają raczej o konkretnej pozycji, a nie przedstawią w szeroki sposób jej tematykę.
Tradycja w przekazie nauki nie jest tematem książki, więc nie jest tu poruszona.
Natomiast wystarczy zauważyć, że wagę tradycji opiera się i tak na słowach Pisma (List św. Pawła do Koryntian (1 Kor 11,23) - "Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem" - aby stwierdzić, że jej istnienie i waga w żaden sposób nie można jej poza kwestią Pisma rozpatrywać.
Oczywiście wykładnia oficjalna głosi, że tradycja jest od Pisma niezależna (upraszczając), i stanowi punkt odniesienia do poprawnej jego interpretacji.
Po pierwsze - tradycja na Piśmie się opiera, a twierdzenie o jej niezależności przypomina twierdzenia muzułmanów co do analfabetyzmu Mahometa, który miał stanowić gwarancje natchnionego pochodzenia jego objawień (gdyż niektórzy twierdzili, że opierał się na pismach judaizmu i chrześcijaństwa, i że 40-letni operatywny kupiec raczej analfabetą być nie mógł).
Po drugie - nawet uznając niezależność i nieomylność tradycji, i jej wagę jako punktu odniesienia do prawidłowej interpretacji Biblii - to przecież książka, o której pisałem, nie traktuje o prawdziwości tego, jak interpretujemy, ale tego, co interpretujemy.
Nawet bez dogłębnej znajomości wymarłych języków basenu morza śródziemnego oczywistym jest, że uznanie wagi tradycji nijak się ma do wskazywania błędów i poszukiwania prawdy o pierwotnym brzmieniu Pisma Świętego. No chyba, że ktoś obawia się, że oryginalne słowa Pana współczesne rozumienie tradycji dyskredytują...

Errare humanum est, Plato
Ale wracając do meritum - istotnie, brak czasu sprawia, że czasem dopuszczam nieco chaosu. Ale czy tylko ja?
1. Co do wiary a świadomości istnienia - Twój pierwszy wpis uzasadniał przez swoją wieloznaczność moje jego rozumienie. Niezależnie od stopnia abstrakcyjności rozumowania metafizycznego na gruncie logiki można stwierdzić, iż uświadomienie sobie istnienia Boga implikuje wiarę w to istnienie, a zatem - wiarę w Boga.  Chyba, że jesteś w stanie uświadamiać sobie coś, w co nie wierzysz.
2. Nie jestem pewien, czy to ja wyłącznie patrzę na prawo przez pryzmat jego oświeconego pojmowania. Sam piszesz o prawie paradygmatu teistycznego, które wg Twoich słów jest kodyfikowane przez "demokratyczną większość", "niezależnie od kręgu kulturowego (wiary o której pisałeś), w którym to prawo jest tworzone". Nie trzeba być ekspertem w dziedzinie rozwoju prawa, jak i kultur, żeby wiedzieć, że demokratyczna większość nie stanowiła prawa z znacznej większości historycznych społeczności, było to najczęściej raczej domeną kapłanów, arystokracji, monarchów.
Poza tym pisząc o świecie teistycznym przeciwstawionym ateistycznemu sam potwierdzasz to, co pisałem o akademickości Twoich rozważań. Świat człowieka i jego kultury to nie jest nigdy świat typów idealnych, i rozróżnienie takie (chociaż uzasadnione teoretycznie na oderwanym od rzeczywistości gruncie abstrakcyjnej metafizyki) jest sztuczne. Tu właśnie Ty się mylisz, ponieważ nie rozumiesz tego, że ja problem staram się rozpatrywać przez pryzmat nauk społecznych, a nie czynię z niego nic nie wnoszącej filozoficznej szermierki pustą nomenklaturą.
3. I znów - poruszasz się w (nie)rzeczywistości typów idealnych. Zdaję sobie sprawę (chociaż dziękuję za trud tłumaczenia) z teoretycznym implikacji przyjęcia teoretycznie możliwych modeli, o jaki piszesz. Natomiast podobnie jak uprzednio - piszę o tym, jak uświadomienie sobie istnienia Boga, lub brak tego uświadomienia (korzystając z Twojej nomenklatury, ja nadal pisałbym - wiara lub brak wiary) wpływa na kreowanie norm prawnych w danej społeczności.
Piszesz o koncepcji teistycznej i ateistycznej świata, a mi przypomina się od razu ojciec nauki, której wychowankiem jestem, August Comte, i jego fazy rozwoju wiedzy. Od teistycznej, gdzie wyjaśnianie opierało się na wierze w (upraszczając) interwencję świata nadprzyrodzonego, poprzez metafizyczną - gdzie wyjaśnień szuka się w abstrakcyjnych pojęciach i oderwanych od rzeczywistości rozumowych spekulacjach, po fazę pozytywną, czyli naukową, gdzie wyjaśniane oparte jest na faktach i zależnościach między nimi.
Metafizyka jako nauka w pełni wpisuje się w tę właśnie fazę metafizyczną.
Bardzo chętnie usiądę z Tobą do stołu, i porozmawiam o stanowieniu prawa - praktycznie właśnie. I zapytam się Ciebie, jak wielu chociażby polskich posłów stanowiących prawo w naszym katolickim kraju przed naciśnięciem guzika i podniesieniem ręki zastanawia się nad granicami wytyczanymi przez prawo naturalne. Ok, być może wielu z nich trzyma się tych granic przez określone środowisko socjalizacji, przez uświadomione oczekiwania otoczenia społecznego - ale przecież sam napisałeś, że ma to być proces koniecznie uświadomiony...
Skoro, wreszcie, to podstawowe założenie istnienia/nieistnienia jest tak doniosłe i niezbędne, skoro ma mieć tak przemożny wpływ na budowania systemu prawnego, to dlaczego w praktyce nic nie pozostaje z tej Twojej czystej formy? Nawet na przykładzie wymienionych przez Ciebie dziedzin prawa widać wyraźnie, że każdej z nich dotyczy prawo mniej lub bardziej, ale zawsze w bardzo różnym stopniu zgodne z założeniami wiary, do jakiej przyznaje się nadal ponad 90% Polaków. Chociażby - prawo do aborcji, które po chrześcijańsku chroni życie, obok wojna, gdzie naszą prawną powinnością jest rzezanie bliźnich przy poklasku wojskowych kapelanów. Nie widzę tutaj tego przemożnego, jednoznacznego wpływu istnienia/nieistnienia świadomości Boga na kształtowanie prawa, widzę pragmatyzm i oportunizm, o którym pisałem wcześniej. Nadal nie sądzę, by błędnie.
I odpowiadając na Twoje ostatnie pytanie:
koro posłowie potrafią to zrobić bez świadomego założenia pierwotnego, to pewnie też bym dał radę:)

Wydaje mi się, ze niechęć do "pozdrawiam" Autorki wynika z bezmyślnego stosowania tej formuły. Sam w wielu przypadkach spotykam się z korespondencją różnego rodzaju, której bardziej adekwatnym zakończeniem byłoby "z wyrazami szacunku", "z poważaniem", albo najzwyczajniejsze "do widzenia", niż zakładające jednak jakiś ładunek emocjonalny "pozdrawiam". Co więcej, takie "pozdrawiam" w swej pierwotne formie zakładało mimo wszystko jakąś zażyłość między nadawcą a odbiorcą danego komunikatu. Sam, kiedy piszę do osoby pełniącej jakąś funkcję w sprawach związanych z tą funkcją unikam tego rodzaju - nie waham się użyć tego określenia - poufałości. To razi, podobnie jak kończenie rozmów przez osoby znane mi wyłącznie na gruncie zawodowym, zwłaszcza płci przeciwnej, przez młodzieżowe "pa". Sam staram się dostosowywać formuły grzecznościowe do kontekstu, ale to wymaga odrobiny wysiłku, którego można uniknąć wstawiając uniwersalne, i przecież na pozór nieszkodliwe, pozdrawiam..