Opcje wyszukiwania

Brawo Jarek!

Dobranoc!

Pani Kaju, Czesław Miłosz powtarzał, że wiersze należy pisać rzadko i niechętnie. Może miał na myśli, że żarliwość, gorliwość pisania mogą się wyczerpać w swojej intensywności. Tego nikt nie wie. Artur Rimbaud, geniusz poezji francuskiej, zaledwie dwudziestoparoletni, przestał pisać b. wcześnie i przeszedł na drugą stronę, czyli na komercyjną stronę życia. Ktoś powiedział, że skrajny konformizm to też forma buntu i Rimbaud pozostał sobą do końca. Jeśli to nie wyjaśnia sprawy, chętnie do tego kiedyś wrócę.

Nick. Rzeszów jest wyjątkowym miastem, bo tu wydaje się 2 periodyki literackie na wysokim poziomie. Są to "Fraza" i "Nowa Okolica Poetów". To są pisma papierowe.
Poza TWiNN, ja sama napomykam o poezji, poetach, cytuję wiersze w blogach na portalu Biznes i Styl. W papierowym VIP często są wiersze na całą stronę. Poza tym, jest "Nasze miasto Rzeszów", gdzie są okienka z wierszami. A ostatnio też wiersze w "Ludziach sukcesu". To są pisma rodem z Rzeszowa.

Wciąż tu jestem. Nie sądziłam, że nadal są chętni do rozmów. To wahanie to też moja cecha wspólna z Emily Dickinson. Pomieszanie pewności (czasem graniczącej z absolutną) z niepewnością i niewiarą. Nie chodzi o sens. Sen jest zawsze. Chodzi o umiejętność nawiązania poetyckiej relacji trwalszej niż chwila. Prawdziwej relacji, czyli doskonałego porozumienia w wierszu. Jednak takie zdarzenia o jakich dziś wspomniała pani Jola plus (nomen omen) obecność pozostałych dyskutantów, to więcej niż bardzo wiele, dla mnie dzisiaj. Dziękuję.

Pani Kaju. Jest bardzo różnie. Myślę, że to jest zwykle przekrój pokoleniowy. Lubię też spotkania z młodzieżą w szkołach, domach kultury, bibliotekach, mimo że obecność młodych jest często aranżowana przez nauczycieli lub opiekunów. Mimo neutralnego (lub wrogiego) nastawienia, niektórzy wykazują aktywność. Wielkim komplementem dla mnie było kiedyś to, kiedy po spotkaniu "obowiązkowym", wywiązała się rozmowa na blogu "ludzie w porzo" i dostałam przymiotnik "poezja zaczepista". Tak więc, na wieczorkach bywają też b. młodzi, pani Kaju.

Pani Samantho, podobno każdy człowiek ma talent artystyczny tylko musi być czujny i chcieć go rozwijać. Podobno wiersze piszą w młodości prawie wszyscy. I to jest dowód na to, że dusza naturalnie nie kieruje się tanim poklaskiem (a propos innych wpisów powyżej), a drąży do czegoś głębszego, wcale nie spektakularnego. Bo czym jest dziś poezja i poeta w naszym życiu codziennym? Pisząc nie myślimy o innych, taka jest prawda, tylko o tym drugim w sobie, któremu chcemy zaimponować, pocieszyć go lub mu/jej po prostu potowarzyszyć. A że na ogół szukamy towarzystwa w niedoli, większość wierszy jest o smutkach. Wyrafinowanej duszy czytelnika często nie wystarczy proste i szczere "jakoś to będzie". Ona chce rozłożyć swój problem na czynniki pierwsze. I wtedy właśnie przydaje się wiersz (lub obraz, lub sztuka, lub utwór muzyczny, itd). W skrajnych momentach, trzeba przeżyć katharsis aby ukoić ból. Każdy wybiera sobie własny sposób odreagowania. Dla niektórych to jest teatr, dla innych muzyka. Moim czyśćcem jest poezja. W czytaniu i pisaniu.

Pani Kasandro, Tak, jestem anglistką i to ułatwia sprawę. Myślę, że Emily D. przyszła do mnie nieoczekiwanie, jak o tym mówię w wywiadzie TWiNN. Pociąga mnie jej inność, oraz moje ukryte, ucywilizowane skłonności do przebywania w komforcie samotności. Nie ma co ukrywać, jej luksus poświęcenia się prawie wyłącznie pisaniu jest (chyba) niedościgłym marzeniem wszystkich pisarzy. Pewna totalność w dążeniu do perfekcji. Wiersz jest takim celem. Nie lubi kompromisów. Przebywanie z ED to moja iluzja o świecie w relacji z absolutem par excellence. Chodzi nie tylko o ducha, ale i o formę. Poezja wciąż ma na uwadze formę, bo to też jest celebrowanie ducha.

Zgadzam się z Jerzym, że teraz książkę może nie tylko napisać każdy, ale i wydać może każdy. Wydania internetowe są bardzo tanie, a idą w świat znacznie szybciej niż książki papierowe. Prawdę mówiąc, nie przyglądam się zbytnio celebrytom. Prawie nie oglądam telewizji, a oni głównie tam mieszkają. Słucham radia, trójki, a tam jest wiele interesujących nie celebryckich wydarzeń. Wydaje mi się, że celebrytów kreują nie tyle oni sami siebie, co ci, którzy chcą mieć celebrytów w zastępstwie. A zastępstwie czego, to pewnie kwestia osobistych braków, tęsknot, marzeń.

Pani Jolu, Fantastyczna historia dla kogoś kto pisze wiersze i nie widzi czytelnika. Nawet go sobie nie wyobraża. Ciekawe jaki to był tomik?? I jaki wiersz podnoszący na duchu.??