Mieszkam z Emily Dickinson... (Strona 1 z 2)

Bardzo mi miło, Pani Kasandro, i dziękuję za ten głos.

Witam Panią Bardzo się cieszę, że są tu takie rozmowy i że dziś Pani jest gościem Dlaczego tak cieszę się z pani obecności? Kiedyś leżąc w szpitalu koleżanka z łóżka obok czytała jakąś książkę. Przede mną byłą ciężka decyzja dotycząca mojego zdrowia. Miałam tak rozbiegane myśli w głowie, że pożyczyłam od niej tę książeczkę, żeby czymś zająć myśli. Żeby nie rozwijać tej historii powiem tylko, że był to tomik pani wierszy. Bardzo mi pani pomogła (pani wiersze) i podniosła na duchu. Za to dziękuję Pani i cieszę się, że moje słowa trafią wprost do pani

Przepraszam panią ale niestety nie pamiętam tytułu tomika ani wierszy, które czytałam. Pamiętam natomiast ogólne wrażenie... Sytuacja moja osobista była dość ciężka, chyba szukałam podskórnie, jak to mówią, jakiegoś znaku. Operacja koleżanki trwała, a książka leżała na jej stoliku. Pożyczyła w nadziei, że być może tam znajdę odpowiedz? I tak się stało. Może nie w sposób dosłowny ale jakiś duchowy, no nie wiem jak to określić. Poprzez swoje wiersze, rozmawiała pani ze mną i dodała mi odwagi do walki o swoje zdrowie i życie

Co za niezwykła historia powyżej To ja mam trochę w związku z tym pytanie. Skoro Pani wiersze odegrały w czyimś życiu tak ważną rolę, to ewidentny przykład na to, że prawdziwie jest Pani poetą. Ja chciałbym się dowiedzieć, jakie jest Pani zdanie na temat tego, o czym chociażby ostatnio pisał Pan Jerzy w swoim felietonie na tym portalu. Dziś książkę napisać może każdy (to już inna sprawa na ile ona będzie zjadliwa), ale czy jest coś, jakaś cecha która potrafi odróżnić prawdziwego poetę, pisarza od poety, pisarza celebryty?

Zgadzam się z Jerzym, że teraz książkę może nie tylko napisać każdy, ale i wydać może każdy. Wydania internetowe są bardzo tanie, a idą w świat znacznie szybciej niż książki papierowe. Prawdę mówiąc, nie przyglądam się zbytnio celebrytom. Prawie nie oglądam telewizji, a oni głównie tam mieszkają. Słucham radia, trójki, a tam jest wiele interesujących nie celebryckich wydarzeń. Wydaje mi się, że celebrytów kreują nie tyle oni sami siebie, co ci, którzy chcą mieć celebrytów w zastępstwie. A zastępstwie czego, to pewnie kwestia osobistych braków, tęsknot, marzeń.

Witam i dziękuję pani za odpowiedź na mój wpis :-) W wywiadzie mówiła pani o tłumaczeniu Emily Dickinson. Czy pomysł na tłumaczenie Dickinson pojawił się spontanicznie, może w związku z pani zawodem (jest pani anglistką). A może to było bardziej w związku z tym, że pani też jest poetką, ona jest pani ulubioną poetką i chciała pani dać innym możliwość poznania Emily Dickinson tak jak pani ją poznała?

Mnie bardzo denerwuje taki stan rzeczy. Nikomu nieznani ludzi, wyrastający nagle na czerwonych dywanach, kreują ludzkie potrzeby i "wkładają do ręki" książki, które warto przeczytać. Dlaczego dobremu czy też bardzo uznanemu pisarzowi, tak trudno się współcześnie przebić na rynku wydawniczym. To jakieś lobby wydawców, czy może smutna prawda o marnych potrzebach "czytelników". Ja jestem tylko jednostkowym bywalcem księgarni, Pani być może zna tą sytuację bardzie, a na 100% z innej strony.

Czy Pan czyta te "wkładane do ręki" książki? Bo ja niekoniecznie. Ale rozumiem, o czym mowa. Socjolog miałby mądrą odpowiedź. To psychologia tłumu. Ukształtowanym ludziom łatwiej podejmować wybory ("Wybór Ewy" Sic!), ale młodzi mogą niestety ulec tej celebryckiej papce, lemingowej kanapie przed telewizorem, które nie oczekują myślenia dyskursywnego, a uruchamiają "kakofonię" dźwięków i misz-masz obrazów. Ale to też jest demonizowanie sprawy. Przecież, wciąż gdzieś, młodzi artyści tworzą wysoki głos. Wierzę, że jeszcze za naszego życia będzie renesans wysokiego głosu.

Pani Samantho, podobno każdy człowiek ma talent artystyczny tylko musi być czujny i chcieć go rozwijać. Podobno wiersze piszą w młodości prawie wszyscy. I to jest dowód na to, że dusza naturalnie nie kieruje się tanim poklaskiem (a propos innych wpisów powyżej), a drąży do czegoś głębszego, wcale nie spektakularnego. Bo czym jest dziś poezja i poeta w naszym życiu codziennym? Pisząc nie myślimy o innych, taka jest prawda, tylko o tym drugim w sobie, któremu chcemy zaimponować, pocieszyć go lub mu/jej po prostu potowarzyszyć. A że na ogół szukamy towarzystwa w niedoli, większość wierszy jest o smutkach. Wyrafinowanej duszy czytelnika często nie wystarczy proste i szczere "jakoś to będzie". Ona chce rozłożyć swój problem na czynniki pierwsze. I wtedy właśnie przydaje się wiersz (lub obraz, lub sztuka, lub utwór muzyczny, itd). W skrajnych momentach, trzeba przeżyć katharsis aby ukoić ból. Każdy wybiera sobie własny sposób odreagowania. Dla niektórych to jest teatr, dla innych muzyka. Moim czyśćcem jest poezja. W czytaniu i pisaniu.

Bardzo dziękuję moim wszystkim rozmówcom oraz TWiNN. To było bardzo ciekawe. Do zobaczenia w realu (to jest celebryckie słowo?). Zapraszam na spotkania z moją nową książką "Kry i wyspy" już w czerwcu. Szczegóły będą w Internecie.

O! Ale to zleciało! Chciałem jeszcze o coś spytać... Będę miał pretekst, żeby spotkać się z Krystyną Lenkowską live