Zdobywajmy cele, które czujemy w opuszkach palców

Witajcie drodzy czytelnicy! Nadszedł ten miły moment, nasz gość Jerzy Fąfara jest już z nami. Zatem nie będę już przedłużała tego momentu waszego osobistego spotkania z nim. Witam Cię Jurku serdecznie i oddaję Tobie i naszym czytelnikom to forum - owocnej dyskusji życzę

Witam Panie Jurku! Bardzo miło "widzieć" Pana w gronie gości TL. Lubie czytać Pana felietony i przyznam, że trochę się zmartwiłam, tym jak przez pewien czas zabrakło Pana felietonów i literatury na tym portalu Ciesze się, że (jak widać) była to przejściowa sprawa

No przyznam, że czekałam na ten moment... Panie Jurku mam pytanie, może proste, może trudne... Dlaczego w Rzeszowie nie ma takiego święta literackiego jak Przemyska Wiosna Poetycka czy Przemyska Jesień Poetycka - z tego co wiem są aż dwie takie imprezy w Przemyślu. W Rzeszowie mamy tyle ciekawych osobistości literacki (mówię również o panu) co jest przyczyną, że jeszcze takiej imprezy tu nie zorganizowano?

Wysłuchałem wywiadu i jestem pod wrażeniem! Pracy z jaką zmaga się pisarz tworząc, szczególnie gdy pisze o prawdziwej osobie. Co skłoniło Pana do tego by napisać książkę o naukowcu? W rozmowie mówi pan co prawda o tym, jak poznał pan profesora ale zastanawia mnie dlaczego właśnie profesor? Wydaje mi się że naukowcy to zawsze ciężki temat literacki.

To prawda. Może  Pani nie pamięta ale i w Rzeszowie działo się w tej kwestii sporo. Był ogólnopolski konkurs poetycki Patra. To w nawiązaniu do Juliana Przybosia i góry Patra w Gwoźnicy. Jest nawet taka anegdota. Ryszard Kapuściński spał kiedyś w jednym pokoju hotelowym z Jackiem Napiórkowskim. Trzecia nad ranem. Kapuścinski dotyka ramienia Jacka. - Jacek powiedz mi dlaczego teraz nikt nie czyta wierszy Przybosia. Był również konkurs prozatorski im. Macha. Pamięta Pani takiego prozaika? No właśnie. Mamy Przybosia, mamy Macha, a ktoś wymyśla dla Rzeszowa coś tak idiotycznego jak festiwal Carpatia.

Pisanie o konkretnej osobie to rzeczywiście trudne zadanie. Trzeba trzymać się faktów. pozbawiasz się największej przyjemności autorskiej - fantazjowania.  Sam bohater to jeszcze nie największy problem. Rodzina. O, oni wiedzą najlepiej. To jest  tak. Nagrywasz, nagrywasz, rozmawiasz, dyskutujesz, ale nic z tego nie będzie kiedy nie wstaniesz rano, golisz się, patrzysz w lustro i mówisz do siebie: jestem nim. Musisz wejść w opuszki palców swojego bohatera. mam nadzieję że mi sie to udało.

Jestem, jestem, proszę o pytania

Zawsze wydawało mi się, że ktoś kto uprawia wolny zawód, np: pisarz - ma klawe życie. Nie wstaje rano, nie musi codziennie oglądać tych samych twarzy łącznie z gębą szefa mniej lub bardziej lubianego. Jak wygląda dzień z życia pisarza? Panie Jerzy może nie mam czego zazdrościć?

I jeszcze jedno... Czy w jakiś sposób weryfikował pan historie, które opowiadał panu profesor Szajna? W końcu każdy z nas ma egoistyczne ciągoty do tego by się pozytywnie kreować w oczach otoczenia. Czasem jednak w naszym życiu mają miejsce takie sytuacje, z których nie jesteśmy zadowoleni, nie chwalimy się nimi i najchętniej sami zapomnielibyśmy o nich.

Odpowiadam na pytanie o rodzinach moich bohaterów. Nie chodzi o naciski. Rodzina ma swój pogląd i swoją wizję swoich najbliższych. Jest to słuszne, ale zarazem inne.

Pamiętam taką rozmowe z profesorem Szajną. Panie Jurku, jest pan artystą proszę pisać o moim życiu to co pana zainspiruje do tworzenia obrazu. Moje sztuki, np. Serwantes, były tyko pretekstem do opowiedzenia prawdy o życiu a nie o Don Kichocie

Dziękuję za rozmowę. Jesienią ukaże się Pomruk. Zapraszam