Poezja nie może być tylko dla poetów (Strona 1 z 2)

Bardzo ciekawa rozmowa. Dziękuję za to, że znowu będzie można posłuchać waszych rozmów o literaturze. Od bardzo dawna uważam, że mamy bardzo wielu ciekawych twórców, którzy z dumą mogą reprezentować nasze miasto, a tak mało się o nich mówi, tak mało słyszy.

Witam serdecznie wszystkich miłośników pięknego słowa i witam równie serdecznie naszego dzisiejszego gościa - poetę Stanisława DŁUSKIEGO:) Już czas rozpocząć naszą dyskusję online. Stanisław Dłuski jest już z nami i czeka na wasze pytania. Życzę owocnej rozmowy o literaturze

Dzień dobry Panu! Ja chciałem spytać o to, czy łatwo jest być poetą w dzisiejszych czasach? Poeta, to jednak wrażliwy człowiek, stąd stać go na głębsze przemyślenia niż "zwykłego szaraka". A dziś świat jest dość brutalny, głównie liczy się pęd za kasą, a najlepiej po tzw: trupach... Mam wrażenie, że ludzie nie cenią się wzajemnie, a bardziej wykorzystują do osiągnięcia osobistych sukcesów. Gdzie tu miejsce dla poetyckiej duszy?

W rozmowie z Panią Basią i Panem Jerzym mówił Pan, że poeta patrzy i myśli głębiej i tym różni się o zwykłych ludzi. Jednak nie może cały czas rozkładać każdej myśli, przeżytej sytuacji, wydarzenia na czynniki pierwsze bo zwariuje. Zgadzam się z tym, ale czy nie jest tak, że współcześni ludzie w ogóle mało myślą o duchowości?

Zgadzam się, że nie doceniamy należycie sfery duchowej, bo zbyt dużą wagę przywiązujemy do bieżącego życia. Poezja nie może tylko opisywać widzialnego świata, ale musi przekraczać wymiar materialny. Dla mnie poezja musi zmierzać w stronę tego co metafizyczne i niewyrażalne. Proszę jednak pamiętać, że poezja nie daje recepty, nie odpowiada na pytanie - jak żyć? Poezja dostarcza nam przyjemności estetycznej i stawia istotne pytania dotyczące ludzkiej egzystencji. A może rację miał poeta romantyczny, że zwykłych zjadaczy chleba może w aniołów przemienić.

Zgadzam się z Czesławem Miłoszem, że poeta nie powinien skazywać czytelnika na męki wyższego rzędu. Podzielam zdanie, że poezja współczesna jest często niezrozumiała. To szerszy problem hermetycznego języka, którym się dzisiaj poeci posługują. Nie można się bać prostoty w pisaniu. Metafora wcale nie jest najważniejsza w wierszu. Trzeba odbudować więź, dialog między poetą a czytelnikiem. Dlatego właśnie od wielu lat organizuję spotkania literackie, by taką więź budować.

Totalna porażka czytania - to bełkot, a nie poezja. Jaki durny tekst

"Durny tekst" w wątku powyżej? Czy ten komentarz odnosił się do czegoś innego? Proszę sprecyzować o co chodzi?

Lista poetów, których cenię jest długa, ale pozostając na polskim gruncie taką moją "kotwicą" w naszej tradycji jest Adaś Mickiewicz. Poza tym od czasów studenckich poznawałem poezję europejską, np. Artur Rimbaud, Apollinaire, poezję amerykańską, np. Robert Bly, Teodore Roethke. Warto też czytać starożytną poezję chińską, czy japońskie haiku, np. Basho, Issa. Od dawna też fascynują mnie "poeci wyklęci"... długo bym mógł wymieniać, polecam antologię Krzysztofa Karaska - mojego mistrza, wybitnego poety z pokolenia Nowej Fali.

Ja też uważam, że współczesna poezja to bełkot. W teatrze miały gościć wiersze Szeremety, byłem ciekawy posłuchać kogoś z młodego pokolenia i... zawiodłem się. Pisze tak jakby chciał stać się znanym poetą, a pewnie sam nie ma pojęcia co znaczy to co napisał. Może duchowość moja marna, ale jak współczesna poezja ma tak wyglądać, to szkoda gadać. Ale żeby nie było tak, że tylko narzekam to zainteresowałem się (dzięki wam) Katarzyną Bolec. Nie wiem czy to dlatego, że kobieta i że może natura jej bardziej wrażliwsza niż faceta, ale w niej jest jakaś nadzieja. Podoba mi się jej poezja.

A jak często tam odbywają się te spotkania literackie? I skoro pan za ich poziom nie odpowiada, to może nie warto na nich bywać...

Jakieś jeszcze pytanie na koniec?