Wieżowiec na starówce - nowe fakty! (Strona 1 z 2)

Królowo Niebieska! Ta mapka mnie powaliła... I żebym nie wiem jak kombinowała w mojej pięknej główce, za nic nie mogę wymyślić, jak można w oparciu o tak stary dokument tworzyć cokolwiek...! O zabudowie przestrzennej nawet nie wspomnę...! A forumowiczka Malutka upomniała się o przedpole widokowe... Jak zobaczy tę mapę to chyba padnie...

Obawiam się że jest więcej miejsc w tej strefie, które zainwestowano ostatnio bez oglądania się na zabudowę historyczną miasta. Choćby miejsce gdzie kiedyś był Rybex przy Kilińskiego. O ile pamiętam to inwestorem był tam R P. Ten to jest mecenasem sztuki

Kontynuując dyskusję o problemach kształtowania krajobrazu miejskiego w centrum Rzeszowa, chcę dodać jeszcze parę słów wyjaśnienia. Autorzy komentarza wstępnego słusznie zauważyli, że ochrona konserwatorska zespołu zabytkowego w Rzeszowie opiera się na dokumencie pochodzącym sprzed z górą 40 lat. Jak na owe czasy był to dokument bardzo rewolucyjny. W tym czasie konserwator zabytków działał w oparciu o inne przepisy, z innymi problemami miał do czynienia, innye były też poglądy na to co powinno być objęte ochroną konserwatorską. Zabytki były podzielone na tzw. grupy (0, I, II, III, i IV). Do pierwszych dwóch grup zaliczano najcenniejsze (wg ówczesnych poglądów) zabytki. Te obiekty miały być za wszelką cenę zachowane, one miały pierszeństwo w przydziale środków państwowych na prace konserwatorskie, dla nich opracowwywano projekty konserwatorskie, na ich remonty można było dostać przydziały materiałów itd. Zabytki z pozostałych grup miały zdecydowanie mniejsze szanse na przetrwanie.

Dużo łatwiej było też uzyskać zgodę na ich rozbiórkę lub przebudowę. Obiekty z 2 poł. XIX wieku i nowsze najczęściej wogóle znajdowały się poza jakąkolwiek opieką konserwatorską, nie były traktowane jako zabytkowe. Nie było też pojęcia zabytkowego krajobrazu kulturowego. Jeżeli chodzi o ochronę zespołów zabytkowych, to najczęściej obejmowano ochroną np. zespoły rezydencjonalne, zamkowe, najcenniejsze sakralne. Wpisy do rejestru zabytków z tego okresu odnosiły się przede wszystkim do konkretnych obiektów, często bez precyzyjnego określenia granic ochrony (w sensie przestrzennym i planistycznym). Ówczesny wojewódzki koserwator zabytków obejmując ochroną zabytkowy zespół w Rzeszowie dokonał niezwykle rewolucyjnego zabiegu - objął ochroną konserwatorską obszar dawnego miasta lokacyjnego -

Panie Adamie, to ca Pan napisał (zwłaszcza o kulisach powstania strefy) tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że dzisiejsze zabiegi nad ochroną krajobrazu starówki powinny uzyskać nową podstawę prawną dostosowana do współczesności. Wyjścia są dwa. Albo znacznie rozszerzyć strefę ochrony konserwatorskiej albo dążyć do szybkiego uchwalenia planów na cały teren śródmieścia. I oba rozwiązania posiadają swoje wady i zalety.

Cieszę się że dyskusja na forum jest tak żywa - nie nadążam z odpowiedziami na sugestie kierowane przez współdyskutantów. A więc myślę, że sprawy nabiorą nowego tempa. Myślę, że nie powinno się poprzestać na zasugerowaniu prezydentowi potrzeby przyspieszenia prac nad sporządzeniem planu. Rada Miasta powinna podjąć uchwałę zmuszającą Prezydenta Rzeszowa do przystąpienia do sporządzenia planu miejscowego. Rada Miasta powinna oczywiście zabezpieczyć także odpowiednie środki finansowe w budżecie miasta. Ale mślę że nie powinno być z tym większego problemu, skoro znalazły się środki na plan miejscowy i stworzenie Parku Kulturowego w budżecie Jarosławia. Czy Rzeszów miałby być gorszy ? Jeżeli znajdziemy więcej sojuszników to może się uda. Byłby to spory sukces, myślę że twórców niniejszego portalu także.

Z tym zmuszaniem prezydenta to prawnie wcale nie jest taka prosta sprawa. Uchwałę apelującą do prezydenta oczywiście trzeba podjąć ale to nie tyle literalna moc uchwały co waga opinii publicznej może taka sprawę przeważyć.

Czyli jak się nie odwrócić do d... z tyłu. Tak powiem. Bo mnie boli...

Niestety opracowanie Planów Miejscowych nie jest lekarstwem na bałagan w przestrzeni miejskiej. Od kilku lat nie miałem w rękach dobrze napisanego planu. Każdy z nich w mniejszym lub większym stopniu nadaje się do zmiany. Planista w Anglii zarabia przynajmniej dwa razy tyle ile architekt. W Polsce jest odwrotnie! To skutkuje tym, że większość planów robiona jest w sposób niekompetentny. Plan dla śródmieścia jest oczywiście potrzebny, ale dużo ważniejsza jest dyskusja społeczna nad jego treścią. Jeżeli jej zabraknie to będziemy mieli do czynienia z kolejnym przykładem urzędniczej głupoty. Żaden przepis nie zastąpi zdrowego rozsądku, a z tym jakoś u nas krucho

Maćku, mnie też podoba się system w Anglii ale nie ma możliwości przeniesienia go żywcem do Polski. Jak wyobrażasz sobie negocjacje pomiędzy inwestorem, projektantem a władzami gminy? U nas, gdzie widzisz jakie są relacje z biznesem. W Anglii czy w Hiszpanii burmistrz każdej zapyziałej mieścinki dba o wizerunek nowo powstającej zabudowy. Widziałem jak społeczność małej hiszpańskiej wioski nie zgodziła się aby inwestor z innej części Europy pomalował swoją nową willę w kolorach, które były obce dla ich miejscowości. W Polsce ani władze gminne ani tym bardziej społeczność nie mają serca do takich rzeczy. Stąd jeszcze przez długi czas najskuteczniejszym instrumentem kształtowania przestrzeni będą plany przygotowywane przez urbanistów. A jeśli mówisz, że są oni słabo wykształceni... To trzeba ich prace weryfikować właśnie w dyskusji publicznej. To jedyny system, który realnie mamy.

Po dzisiejszym posiedzeniu komisji gospodarki przestrzennej mogę tylko z większą mocą potwierdzić, że to nie urbaniści są problemem w kształtowaniu polityki przestrzennej tylko wola większości samorządu. Przekonałem co prawda komisję aby wystosować wniosek do prezydenta o sporządzenie planu miejscowego w śródmieściu. Niestety, przeciwny wnioskowi był radny Rozwoju Rzeszowa Czesław Chlebek. To mniej więcej tak, jakby członek komisji edukacji był przeciwny wnioskowi, żeby dbać o poziom nauczania w szkołach. Komisja oczywiście wniosek złoży ale żeby sytuacja na trwałe się poprawiła, potrzebny jest wzrost świadomości ludzi w samorządzie.