Roman Madejowski - porozmawiajmy o moim pisaniu (Strona 1 z 2)

Witaj Romku, to fantastyczne że jesteś przy komputarze i mogę z Tobą pisząc rozmawiać. Jesteś prozaikiem meskiej siły, uporu a i konsekwencji. Powiedz mi jak to robisz. Trzynascie lat nie widzieliśmy Ciebie na witrynach księgarskich z nowa ksiązką, a ty piszesz i czekasz. Powiedz kiedy znów sie pojawisz, ja juz dwa razy przeczytałem REZERWE i umieram z ciekawości co u Ciebie w szufladzie
Jerzy Fafara

Miałam zadać podobne pytanie jak Pan Jerzy. Wysłuchałam wywiadu z Panem tydzień temu i zastanowiło mnie jedno... Dlaczego człowiek,  który ma taki dar tworzenia literatury, z taką precyzją napisał swoją pierwszą powieść i zostawił czytelników w zawieszeniu? Jest Pan dobrym obserwatorem rzeczywistości, może napisze Pan coś (lub opublikuje coś napisanego), by otworzyć znowu ludziom oczy na pewne sprawy?

Właśnie internet... W rozmowie z Panią Barbarą i Panem Jerzym, mówił Pan, że mógłby publikować to co ma Pan w szufladzie w internecie. Może to jest dobry pomysł? Sama chętnie przesiadywałabym na stronie gdzie jest ciekawa literatura.

Do Jerzego - są takie momenty, kiedy kumulacja doznań osiąga jakieś ekstremum, wtedy się pisze. Nieraz piszę cały temat od razu(opowiadanie), ale teraz coraz częściej zostawiam zaczęty tekst i czekam, co się w głowie urodzi.

W twoich książkach - również w tych nie wydanych, które czytałem- jest dużo okrucieństwa i brutalności, samotności. Do jakiego stopnia sytuujesz się w nich jako obserwator zewnetrzności, a ile w tym erupcji świata wewnętrzego, ciemnej fascynacji lękiem i cierpieniem?

Ja nie jestem przekonana co do takiej formy publikacji jak internet. Co innego portal np: jak twinn, a literatura publikowana w sieci. Ja wolę położyć się z książką do łóżka lub usiąść w fotelu w spokojny dzień. Poczuć zapach farby drukarskiej, a pod palcami czuć dotyk zadrukowanej kartki papieru. Wydaje mi się, że tak podana literatura zapisuje się na dłużej w pamięci, niż internetowe publikacje i e-booki?

Może praca zawodowa (dziennikarstwo), gasi w Panu potrzebę publikacji pańskiej twórczości? W końcu dziennikarstwo, to też pisanie, inne pisanie ale jednak. A może, to co Pan pisze "do szuflady", kłóci się z wykonywanym przez Pana zawodem i to Pana powstrzymuje przed publikacją?

Obserwuję tą dyskusję i też mam pytanie. Jestem początkującym pisarzem, a właściwie wydaje mi się że mam coś do powiedzenia. Jakiś rok temu postanowiłem, spisać swój pomysł na książkę, nie wiem nawet czy skleci się z tego 1 rozdział? Wydawało mi się, że to proste, siądę i napiszę bo mam temat, mam pomysł. Jak słucham wywiadu z Panem, to bardzo zazdroszczę tej płodności "trzecią, a nawet 4 powieść, bo piszę równolegle dwie". Jak Pan to robi, jak ja mam to robić, żeby napisać chociaż jedną powieść?

To prawda, niestety dziennikarstwo staje się mierne. Materiały są krótkie, często zupełnie o niczym, a jak jest problem warty poruszenia, to media jakoś tak omijają go, bo często "jest niewygodny". I nie odnoszę się tu tylko do naszych regionalnych ale i ogólnopolskich. Potrafią wałkować jakąś bzdurę na tysiąc sposobów, a naprawdę ważna informacja pojawia się raz. Dlatego cenię tę Pana wypowiedz jako dziennikarza.

Nie prowokuję, zwyczajnie pytam o radę. Postanowiłem spytać Pana, bo podobnie jak Pan przeżyłem kiedyś traumę. Nie było to "przymusowe" wojsko, ale coś co równie mocno zaznaczyło swój ślad w moim życiu. Na początku wydawało mi się, że spisanie tego będzie oczyszczeniem, potem może zwróci czyjąś uwagę, a teraz z dnia na dzień chęć odchodzi. Z jednej strony chciałbym jednak napisać o tym, ale z drugiej strony za każdym razem kiedy chcę się do tego zabrać, mam pustkę w głowie...

I tu trafił Pan w sedno sprawy. Wypadki, gwałty, światełka, regionalny celebrytyzm. Wydaje się, że współczesna prasa nie ma o czym pisać. Ale to wina również nas, czytelników. Niestety większość z nas woli przeczytać kto komu dał w mordę, niż o jakimś ciekawym projekcie czy pomyśle dotyczącym rozwoju miasta. Czasem nie mogę już patrzeć na to co pisze się w gazetach. Od jakiegoś czasu nie kupuję już wersji papierowych, a i internetowe czytam rzadko i to wybrane tytuły.