Kto zmieniał Biblię?

Analizę  treści tego artykułu trzeba zacząć od alfabetu fenickiego i jego się rozpowszechnienia ,  zmian oraz wykorzystywania przez starożytne ludy. Patrz http://archiwum.wiz.pl/1996/96103800.asp#GR

To jak "przeinaczano Jezusa" w historii dawniejszej jest niczym w porównaniu z "przeinaczaniem bibli " w XX w. Kiedyś Erich Daniken doszukiwał sie w biblii kosmitów, potem Jezus był patronem hipisów i pacyfistów, dzisiaj Dan Brown doszukuje się w biblii wszędzie sexu. Jaki okres takie obłędy. Całe szczęście, że w Kościele nie ma demokracji bo przez setki lat nie takie nowiny bysmy mieli za treść biblii.

Sceptyku, przeczytałem. Nie zgodzę się - podany przez Ciebie tekst nie jest konieczny dla właściwego zrozumienia powyższej recenzji.
Czytelnik - nie twierdzę, że opisywana książka jest jedyną czy pierwszą w tym temacie. Natomiast mnie na religii o błędach i reinterpretacjach Pism Świętych nie uczono. Moich znajomych też nie, więc gratuluję wyjątkowo otwartego katechety. A ci przeciętni ludzie, na których niewiedzy wg Twych słów żerują oszuści, to z reguły Katolicy, którzy nie interesują się swoją religią, więc sami są sobie winni...
Darek - nie zgodzę się z Twoją tezą. To, co piszesz o XX wieku dotyczy zewnętrznej wobec Biblii interpretacji jej treści. Przeinaczanie z wieków poprzednich, polegające nie na kreatywnej INTERPRETACJI treści, ale na ZMIANIE samej treści, jest znacznie dalej idącym aktem destrukcji pierwotnego brzmienia Pism jak i kondycji wiary chrześcijan. A gdyby w Kościele nie było swoistej demokracji, chociaż bardziej w rozumieniu rzymskim ("vox populi - vox Dei"), to nie mielibyśmy dzisiaj chociażby tzw. świętych obrazów, a dogmatem nie stałoby się ani niepokalane poczęcie, ani wniebowzięcie Maryi.
Omp - wybacz, ale mój tekścik to recenzja książki, a te z założenia opowiadają raczej o konkretnej pozycji, a nie przedstawią w szeroki sposób jej tematykę.
Tradycja w przekazie nauki nie jest tematem książki, więc nie jest tu poruszona.
Natomiast wystarczy zauważyć, że wagę tradycji opiera się i tak na słowach Pisma (List św. Pawła do Koryntian (1 Kor 11,23) - "Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem" - aby stwierdzić, że jej istnienie i waga w żaden sposób nie można jej poza kwestią Pisma rozpatrywać.
Oczywiście wykładnia oficjalna głosi, że tradycja jest od Pisma niezależna (upraszczając), i stanowi punkt odniesienia do poprawnej jego interpretacji.
Po pierwsze - tradycja na Piśmie się opiera, a twierdzenie o jej niezależności przypomina twierdzenia muzułmanów co do analfabetyzmu Mahometa, który miał stanowić gwarancje natchnionego pochodzenia jego objawień (gdyż niektórzy twierdzili, że opierał się na pismach judaizmu i chrześcijaństwa, i że 40-letni operatywny kupiec raczej analfabetą być nie mógł).
Po drugie - nawet uznając niezależność i nieomylność tradycji, i jej wagę jako punktu odniesienia do prawidłowej interpretacji Biblii - to przecież książka, o której pisałem, nie traktuje o prawdziwości tego, jak interpretujemy, ale tego, co interpretujemy.
Nawet bez dogłębnej znajomości wymarłych języków basenu morza śródziemnego oczywistym jest, że uznanie wagi tradycji nijak się ma do wskazywania błędów i poszukiwania prawdy o pierwotnym brzmieniu Pisma Świętego. No chyba, że ktoś obawia się, że oryginalne słowa Pana współczesne rozumienie tradycji dyskredytują...