[ Zamknięty ] Hazard człowieka z Panem Bogiem

Ciekawe co by monsieur Pascal powiedział, gdyby mógł skomentować Polaków wybór "coczteroletni"... pomiędzy CHOLERĄ a SYFILISEM...

P.S. Bardzo dobry tekst. Dzięki temu nawet taki fanatyk jak ja, może się przekonać, że Pascal to nie tylko ciśnienie hydrostatyczne, kalkulatory mechaniczne i mechanika płynów...

Pascala nie interesuje życie "polskich katolików" pojętych jako bliżej nieokreślony zbiór ludzi, jego interesuje życie pojedynczego człowieka, z podkreśleniem pojedynczego:). I chodzi tu o podstawowy wybór sposobu życia, który każdy,jeśli chce żyć świadomie, musi dokonać. A jeśli ktoś w takim wyborze kieruje się plotkami, to już jego problem;)
Btw. w myśli Pascala pojawia się też postulat "wiary przez automat", tj, stwierdzenie, że dopiero kiedy człowiek zdobędzie się na jakieś rytuały, może przejść na wyższy poziom wiary. Mówiąc prościej: dopóki się nie zacznę modlić, to nie zacznę rozmawiać z Bogiem, więc jak się moja wiara ma rozwijać? Postulat oczywiście problematyczny, ale czasem trafia w nasze intuicje, jeśli tę sprawę przemyśleć:)

Ten tzw. "Zakład [lub gra] Pascala" jest mi znany od dawna... I nie wiem czy na bazie tegoż, czy w oparciu o jakąś własną intuicję wierzę... Ale nie robię tego tylko dlatego, żeby jakoś się uspokoić czy pokazać, że dokonałam wyboru... Nie... Ja wierzę, dla wiary... Jest to bowiem dla mnie coś tak naturalnego jak oddychanie... Modlitwa..? Codzienność... Pismo Święte..? Obecne... Eucharystia...? Regularnie... Dlatego osobiście nie odczuwam ciężaru tego wyboru... Moja wiara wtopiona jest we mnie i moje życie... Chyba bym czuła się bardzo ograbiona, gdybym wierzyć nie mogła... Czy jestem tzw. "katolem", który zamiast mózgu ma sieczkę...? Nie podejrzewam... Ale jeśli czyjś poziom nakaże tak mnie nazwać, to nie mój problem... Ja się odnajduję w tym w co wierzę... I dobrze mi z tym... A także bezpieczniej i jakoś tak spokojnie... I może oto chodzi...? Nie wiem... To każdy myślę, musi rozsądzić sam...

> Shepard - Zdaje mi się, że Pascal raczej nie pisał o doraźniej
> polityce. A śmiać się nie ma z czego, bo żaden to dowcip.

dowcip polega na tym że shepard niczego nie zrozumiał; ani z artykułu ani tez z wypowiedzi innych; co widać było po bełkotliwej wypowiedzi ni w gruszkę ni w pietruszkę.

Droga Amaserum... Oczywiście, że wybrałam... I to w 100% świadomie... Z jednym z czym się nie zgadzam w swoim przypadku, to ta kwestia ewentualnego ryzyka... Ja tego tak nie odczuwam... Ja bym "ryzyko" zamieniła na "zaufanie"... Czy można oba te słowa wyjątkowo nazwać synonimicznymi...? Nie wiem... Może przy głębszej analizie filozoficzno-metafizycznej dało by się gdzieś tam znaleźć wspólny mianownik...? I żeby być sprawiedliwą dodam, że jest coś w tym stwierdzeniu Pascala intrygującego... Bo może niektórzy muszą czuć jakiś pierwiastek ryzyka, by zrobić choć krok...?
I jeszcze coś... Patrząc po sobie wiem, że wierząc niczego nie tracę, a wręcz przeciwnie tylko zyskać mogę... Więc reasumując: wpisuję się w słowa wielkiego myśliciela bezbłędnie...
Z ukłonem...

Pięknie to Jagienko napisałaś, oddając przy okazji i moją rzeczywistość. Chociaż dostrzegam - a może raczej wyczuwam - i pewne różnice. We mnie chyba jest sporo determinacji w wierze, wynikającej ze strachu: jaki byłby sens tego wszystkiego, gdyby Jego nie było. Więc – może trochę na wszelki wypadek – nigdy nie miałem, nie dopuszczałem wątpliwości. Jest jasne, że to raczej łaska niż zasługa, ale jest też niewykluczone, że bezmyślność, albo lenistwo. On oceni. Ale sądzę, że nie to jest najistotniejsze – chodzi bardziej o to, jaka jest praktyka. Więc chciałoby się wierzyć, że człowiek nie wpisuje się w model przedstawiony przez Sheparda. Pozdrawiam.

Ja postrzegam to tak, że zaufanie jest ryzykiem- zaufanie wierze, drugiemu człowiekowi- bo  oddajesz się komuś w jego ręce i to od niego tylko zależy, co z Twoim zaufaniem zrobi:) A wiadomo, jak kończy się ufanie niewłaściwym osobom... Przy czym Bóg jest tu szczególną Osobą, więc i przypadek jest nieco inny;) Zdecydowanie się na zaufanie to pokazanie, że wierzę komuś mimo ryzyka, że może mnie zranić.

" Myślę, że zaufanie wiąże się z ryzykiem, ale nim nie jest "

Dokładnie: może to trochę bez sensu, ale często RYZYKUJEMY tylko dlatego, że MAMY ZAUFANIE.
Oczywiście - nie zawsze świadomie, ale często - dla wyższej idei.

Hm... To, że ufając ludziom narażam się na swoiste ryzyko, jest jak najbardziej stwierdzeniem prawdziwym... Jednak rozpatrujemy tu relację człowiek - Bóg... Bo o tym też pisał Pascal... Dlatego w moim przypadku, nie ma ryzyka... Bóg mnie nie może zranić czy zawieść... To ja jestem tą stroną, która może być niepewna i chwiejna... Myślę, że to Stwórca podjął ogromne ryzyko składając się w ręce tak słabej istoty jaką jestem... Dlatego może to się w wielu głowach nie pomieści, ale ja nie czuję zagrożenia, że coś Komuś powierzyłam i nie wiem co z tym się stanie... Ja wiem... Bo zaufanie mojemu Bogu może tylko procentować in plus dla mnie.. I dane mi było wielokroć się o tym przekonać... Stąd w tej relacji - dla mnie bardzo osobowej - nie odczuwam lęku, że zostanę oszukana czy wykiwana... Nie tutaj... Nie przez Niego...

Pozdrawiam serdecznie!